Wijkverpleegkundige Jolanda Brands werkt 45 jaar in de zorg, waarvan 13 jaar bij Savant. Deze bijzondere mijlpaal betekent dat ze eerder met pensioen mag.
Het verschil maken
“Al die jaren heb ik genoten van de kleine dingen waarmee ik voor iemand het verschil kon maken”, vertelt Jolanda: “Het zijn honderden gouden momentjes. En als het je lukt om ze te zien, dan houd je het makkelijk 45 jaar vol in de zorg.”
“Zoals de wensambulance inzetten om iemand nog een prachtige herinnering te geven, een kop koffie drinken met een collega die het even moeilijk heeft, een terminale bewoner een laatste sigaretje gunnen, luisteren naar een mantelzorger die je in vertrouwen neemt of op een vrije dag samen met mijn kleinkinderen een bezoekje brengen aan cliënten waarvan ik weet dat ze hele dagen alleen zijn.”
Zorgtechnologie
Jolanda vindt het jammer dat de zorg soms zo negatief in het nieuws komt. “Dat raakt me echt. Ik maak me ook best zorgen over de toekomst. Want hoe kunnen we goede zorg blijven bieden met de vergrijzing, minder verpleeghuizen en mensen die langer thuis moeten wonen?”
Gelukkig heeft ze door de jaren heen ook veel verbeteringen gezien. De grootste verandering is de inzet van hulpmiddelen. “Toen ik startte, had je een tillift met een grote, zware slinger waar je aan moest draaien om de cliënt in bed te helpen. Ook hadden we als incontinentiemateriaal grote inleggers met strikslips. Mensen werden op vaste tijden verschoond en kregen doorligplekken door de knopen van de strikslip. Een nachtje rustig doorslapen was gewoon onmogelijk.”
“Dankzij de verbeterde hulpmiddelen kregen onze cliënten meer eigen regie.”
“Dankzij de zorgtechnologie is er zoveel verbeterd. Voor cliënten biedt het meer comfort en wij hebben minder kans op blessures en klachten door overbelasting. We hoeven onze taken niet meer op vaste tijden voor iedereen op dezelfde manier uit te voeren, maar kunnen afstemmen op de wensen en behoefte van onze cliënten. Zo houden zij meer eigen regie en blijven langer zelfredzaam. En dat is toch precies wat je het liefste wil als zorgverlener?!”
Stapje extra
“Mijn cliënten ga ik het meest missen. Nooit vond ik het erg om een stapje extra te zetten.” Jolanda lacht: “En kwam er iemand aan mijn cliënten, dan kwam je ook aan mij. Juist die betrokkenheid zorgde ervoor dat ik altijd in balans bleef. Want ik kreeg energie van mijn werk. Daarnaast heb ik een partner die me niet remt, maar wel een spiegel voorhoudt. Zodat ik op tijd stil sta bij de keuzes die ik maak en daar ook een goed gevoel bij houd.”
“Sommige mensen hebben zo’n aantrekkingskracht, die blijven je een leven lang bij.”
“Natuurlijk is het ook belangrijk om bepaalde dingen goed af te sluiten voordat je weer verder gaat. Daarvoor kon ik altijd vertrouwen op mijn collega’s. We zijn heel close en delen de meest vrolijke momenten, maar ook de meest verdrietige. Zo zijn we vorig jaar een collega verloren aan kanker. Ik mis haar nog steeds. En ook als één van onze cliënten overlijdt, staan we er samen en zijn we er voor elkaar.
Nooit te jong én nooit te oud om te leren
“Op 6 augustus 1979 stapte ik als aspirant leerling de eerste kamer binnen om een bewoner te wassen. Daarna heb ik alle kansen om te leren en mezelf te ontwikkelen aangepakt. Op mijn veertigste ben ik gaan studeren voor niveau 4. En rond mijn vijftigste studeerde ik samen met mijn dochter af op niveau 5. We hebben de speld bij elkaar opgedaan, een fantastisch moment om als moeder met je dochter te delen."
“Dat zou ik ook willen meegeven aan nieuwe generaties: Heb je het in je mars? Ga voor niveau 4 of 5. Soms is het theoretische stuk nog net iets te zwaar, ook al ben je heel goed in je werk. Schroom dan niet en start op niveau 3. Wil je doorstuderen, doe dat dan meteen. Het leven gaat namelijk snel. Als je eenmaal een huis en kinderen hebt, is de stap naar een studie moeilijker te zetten.”
“En luister niet teveel naar de negatieve verhalen. Er is geen beroep waar geluk en verdriet zo dicht bij elkaar liggen, dat maakt de zorg zo mooi. Elke dag is een verrassing!”
